Skup - Sprzedaż Plastiku

Skup Złomu w Nowym Mieście, powiat Płoński prowadzi również skup plastiku. 

W dobie poszanowania środowiska jako wyznacznika działań mogących wpływać racjonalnie na recykling odpadów jako surowców nadających się do ponownego przetworzenia. 

Nasze przedsiębiorstwo wychodząc na przeciw zasadom racjonalnego gospodarowania odpadami skupuje plastik jako surowiec, który nadaje się do dalszego wykorzystania w produkcji różnych przedmiotów codziennego użytku.

Świadomość, którą budujemy wśród mieszkańców, powoduje że stajemy się na rynku lokalnym wyznacznikiem ewolucji postrzegania zasad ochrony środowiska. Tylko czyte środowisko i podnoszenie standardów racjonalnego postępowania z odpadami pozwala sądzić że przyszłość nasza i naszych dzieci będzie skutkować życiem w czystym i przyjaznym środowisku.

Dlatego naszą misją jest informowanie, mieszkańców że plastik też jest surowcem, który nie musi lądować na dzikich wysypiskach, czy w miejscach nie dozwolonych. W naszym skupie możemy go przyjąć i na dodatek zapłacimy.

Nasz Skup kupuje! ZDERZAK SAMOCHODOWY, który musi zostać oczyszczony z pianki i metalu, śruby, nasadki metalowej. 
Kupujemy zderzaki o symbolach PP, PP+EPDM, P/E

Zderzak samochodowy przyjmowany jest i segregowany pod względem specyfikacji rodzajowej. Opis każdego zderzak znajduje się na zderzaku na wytłoczonej tabliczce znamionowej.

Załączone fotografie przedstawiają tablice znamionowe na których nakreślone są specyfikacje.

Kupujemy zderzaki o symbolach PP, PP+EPDM, P/E

Historia  symboli w pigułce:

PP - Polipropylen – polimer z grupy poliolefin, który zbudowany jest z merów o wzorze: –[CH₂CH(CH₃)]–. Otrzymuje się go w wyniku niskociśnieniowej polimeryzacji propylenu. Polipropylen jest jednym z dwóch, obok polietylenu, najczęściej stosowanych tworzyw sztucznych. Na przedmiotach produkowanych z tego tworzywa umieszcza się zwykle symbol PP. Pierwszy proces przemysłowy produkcji PP izotaktycznego został uruchomiony w 1957 roku we Włoszech. Obecnie wyżej opisane procesy stosują różne firmy i każdy z nich ma wiele różnic technologicznych. W Polsce produkcją PP zajmuje się np. Basell ORLEN Polyolefins, jedna ze spółek PKN Orlen. 

Główne zastosowania PP są następujące:

• przemysł chemiczny i farmaceutyczny: przewody do wody i cieczy agresywnych, zbiorniki, wykładziny, naczynia laboratoryjne, tkaniny filtracyjne, sprzęt medyczny, naczynia dla chorych, strzykawki jednorazowego użytku, opakowania leków itp.;
• przemysł włókienniczy: oprzyrządowanie narażone na działanie chemikaliów (cewki, skrętarki, snowarki), zbiorniki do aparatów barwiących, włókna, dywany, tkaniny techniczne itp.; włókna polipropylenowe stanowią około 12% ogólnej ilości włókien syntetycznych
• przemysł elektrotechniczny i elektroniczny: obudowy i części różnych produktów tego przemysłu, izolacje, w tym kabli i przewodów
• przemysł samochodowy: wiele elementów samochodów, jak np. zderzaki, przednie części karoserii oraz elementy wyposażenia wnętrza
• budownictwo i meblarstwo: izolacje piankowe, wykładziny, polepszanie właściwości mechanicznych konstrukcji betonowych, wyposażenie łazienek, sprzęt pralniczy, przewody gazowe i centralnego ogrzewania oraz klimatyzacji, niektóre meble i ich elementy
• przemysł spożywczy i opakowania: wykładziny cystern do mleka, napełniane na gorąco puszki, słoje i butelki, pojemniki i różne opakowania, w tym również z folii artykuły gospodarstwa domowego i zabawki
 

 

EPDM (Etylo-Propylenewe-Dienowe-Monomery, terpolimer etylenowo-propylenowo-dienowy), elastomer usieciowany w procesie wulkanizacji siarkowej lub nadtlenkowej, cechujący się dobrymi właściwościami do odwracalnej deformacji pod wpływem działania sił mechanicznych, z zachowaniem ciągłości jego struktury.

EPDM posiada bardzo dobre właściwości m.in. odporność na warunki atmosferyczne (ozon), odporność na działanie wody, dobre właściwości na działanie wysokich temperatur do +110 °C, elastyczność w niskich temperaturach do -40 °C, twardość w zakresie od 40-90 Shore A. Dzięki swoim właściwościom znalazł szerokie zastosowanie w produkcji wyrobów dla przemysłu motoryzacyjnego: opony, dętki, elementy amortyzujące i budownictwa. Są to m.in. profile uszczelniające do stolarki tworzywowej, węże hydrauliczne, osłony kabli, oraz pokrycia dachowe. Popularnym zastosowaniem jest wykonywanie nawierzchni bezpiecznych placów zabaw. Ponadto EPDM szeroko stosowany jest w przemyśle spożywczym jako materiał na węże przesyłowe oraz uszczelnienia.

P/E Polietylen lub polieten – polimer etenu. Symbol przemysłowy: (PE).
Polietylen jest giętki, woskowaty, przezroczysty, termoplastyczny. Traci elastyczność pod wpływem światła słonecznego i wilgoci. Synteza polietylenu jest przykładem polimeryzacji rodnikowej w przypadku LDPE i koordynacyjnej w przypadku HDPE i LLDPE.


Polietylen po raz pierwszy zsyntetyzował niemiecki chemik Hans von Pechman, który wytworzył go w 1898 podczas ogrzewania diazometanu. Gdy jego współpracownicy Eugen Bamberger i Friedrich Tschimer zbadali białą, woskowatą substancję którą wyprodukował, odkryli że składa się ona z wielu grup -CH₂- i nazwali ją polimetylen.
 Podczas działania skrajnie wysokim (kilkaset atmosfer) ciśnieniem na mieszaninę etenu i benzaldehydu otrzymali białą, woskowatą substancję. Ponieważ reakcja była inicjowana przez ślady tlenu w aparaturze, była trudna do powtórzenia. Udało się to w 1935, kiedy kolejny chemik z ICI, Michaela Perrin odkrył ten przypadkowy wpływ. Wysokociśnieniowa metoda syntezy polietylenu stała się podstawą przemysłowej produkcji LDPE rozpoczętej w 1939.
Kamieniami milowymi w późniejszej syntezie polietylenu stały się katalizatory, które pozwalają na polimeryzację etylenu w łagodniejszych przedziałach temperatury i ciśnienia. Pierwszym z nich był tlenek chromu(VI), którego właściwości odkryli w 1951 Robert Banks i John Hogan w Phillips Petroleum. Katalizator ten umożliwiał syntezę w temperaturze 150 °C przy ciśnieniu 30 atm.
W 1953 niemiecki chemik Karl Ziegler rozwinął proces oparty na chlorkach tytanu, zwłaszcza chlorku tytanu(IV) TiCl₄ i metaloorganicznych związkach glinu, takich jak trietyloglin – Al(C₂H₅)₃. Pozwalał on na syntezę w jeszcze łagodniejszych (60 °C, 1 atm) warunkach niż proces Phillipsa. Proces Phillipsa jest jednak tańszy i łatwiejszy do opanowania, dlatego obie metody pozostają praktyce przemysłowej do dziś.
Przed końcem lat pięćdziesiątych XX wieku obu syntez – Phillipsa i Zieglera używano do produkcji HDPE. Początkowo Phillips miał problemy z produkowaniem HDPE stałej jakości i magazyny wypełniały się wybrakowanym polietylenem. Katastrofa finansowa została powstrzymana w 1957, gdy hula-hoop, zabawka składająca się z kolistej, polietylenowej rurki, stała się modna wśród nastolatków w całych Stanach Zjednoczonych.
Trzeci typ procesu katalitycznego, oparty na metalocenach (związkach sandwiczowych lub kanapkowch, jak ferrocen) został odkryty w 1976 w Niemczech przez Waltera Kaminsy’ego i Hansjörga Sinna. Dowiedziono, że procesy Zieglera i metalocenowy są bardzo elastyczne przy kopolimeryzacji etylenu z innymi alkenami. Stały się one bazą dla żywic etylenowych różnego rodzaju, w tym VLDPE, LLDPE i MDPE.
Do niedawna metaloceny były najbardziej aktywnymi katalizatorami polimeryzacji etylenu. Dużo wysiłku wkłada się w tzw. katalizatory post-metalocenowe, które mogą pozwolić na większą ingerencję w strukturę polietylenu niż metaloceny. Ostatnio prace korporacji Fujita i Mitsui pokazały, że imino fenolowe kompleksy metali grupy 4 wykazują wyższą aktywność niż metaloceny.